Bir Rüya Gördüm

Sene, 2006 Haziran zamanı.

Ece doğalı 2-2,5 ay olmuş ve daha yeni yeni şekillenmeye başlamıştı.

En çok da, yüz üstü uyuyuşunu seviyorduk. Eşimle oturup dakikalarca onu izliyorduk.

Acaba diyorduk hep, bu zamanları hatırlayabilecek miyiz. Büyümesini hafızamızda tutabilecek miyiz?

Cevap: Elbette tutamadık. Unuttuk, geçen o koca 3,5 yılı öyle bir unuttuk ki, sanki bugünkü haliyle elimize verdiler kızımızı. Sanki yaşamadık, doğmadı, gerçekten leylekler getirdi.

Dijital imkanlar (Resim, Video, Ses) bu anlamda kendisini çok anlamlı, popüler kılıyor. Şu geçen 1 ay içinde dijital medyayı arşivleme, düzenleme için harcadığım süreçte, ay ay Ece’nin büyümesine de göz ucuyla bakıp yeniden hatırladım. Eşime, hatta Ece’nin kendisine de gösterdim bazı resimleri.

Komik olanı, annesinin benimle tanışmadan önceki resimlerine dahi yorumu: “Ben nerdeyim Baba? Annemin karnında mıyım?” oluyordu. Bunu anlamak çok zor olmadı sonra. Zira, tarih onun için doğduğu an başladı. Öncesine çok anlam veremiyor şu anda. Onun için öncesi demek, annesinin karnında olduğu zaman demek.

Bu dönemlerde, ara ara şehir dışı iş gezileri oluyordu.

Birgün bir rüya gördüm.

Rüyamda, ben işten çıkıp Nuray ve Ece ile bilmediğim br parkta buluşup vakit geçirmek üzere sözleşiriz.

Ben işten çıkıp, gerçek hayatta hiç görmediğim bir parkta (Bir ihtimal Fenerbahçe Parkı çağrışım yaptı) onlarla buluşmak üzere park içindeki yürüyüş yolunda yürüyorum.

İleride, arka tarafı yemyeşil ağaçlardan oluşan bir set önündeki bankta Nuray ve küçük bir kızın oturduğunu görüyorum.

Onlara yaklaşınca, tanımadığım bu kızın yanındaki eşime soruyorum:

– Eee, Ece nerede?

Kız ayağa kalkıp şöyle diyor:

– E baba benim ya Ece, tanıyamadın mı?

Ben dizlerimin üzerine çöküp başlıyorum ağlamaya.

– Ben senin büyümeni nasıl kaçırdım, daha dün yüzüstü uyuyan bir bebektin? Ben neredeydim bu arada?

Diyerek uyandım ve rüya olduğunu farkedince yüreğim, sevdiğine yeni kavuşan birisininki gibi hızlı hızlı çarptı. Bir tebessüm ile tekrar uyudum ve sabah eşime rüyamı anlattım.

O günden sonra, bulduğum her fırsatta evde olmaya ve kızımın büyümesini izlemeye söz verdim.

Şehir dışı ve Yurtdışı mecburi seyahatleri saymaz isek sanırım bunu büyük ölçüde gerçekledim.

Darısı diğer babaların başına.

Sene, 2006 Haziran zamanı. Ece doğalı 2-2,5 ay olmuş ve daha yeni yeni şekillenmeye başlamıştı. En çok da, yüz üstü uyuyuşunu seviyorduk. Eşimle oturup dakikalarca onu izliyorduk. Acaba diyorduk hep, bu zamanları hatırlayabilecek miyiz. Büyümesini hafızamızda tutabilecek miyiz? Cevap: Elbette tutamadık. Unuttuk, geçen o koca 3,5 yılı öyle bir unuttuk ki, sanki bugünkü haliyle elimize…